Ja, Dat was al voor de oorlog. Het begon al vroeg met lampjes en draden, (4,5 volt) batterijen en een Trix stoommachine. Thuis was er alleen gasverlichting, wel konden we een lampje laten branden op de aansluiting van de radio-distributie. De eerste radio experimenten waren met een kristal ontvangertje met echt kristal. De kreet “Ik hoor wat!” werd door pa beantwoord met; “dat kan niet!” ondersteund met een klap op de tafel. Weg ontvangst natuurlijk. Het was de tijd van de raamantennes en honingraatspoelen. Radio amateurs lieten soms lampen (Buizen) uit Belgie komen. Dat was goedkoper i.v.m de belasting erop. Veel ontwikkelingen moesten nog komen. Ik denk b.v aan de TL buizen of het Ticonal voor de luidsprekers. Je had ook geen specifieke opleidingen op school. Je kon wel b.v. elektricien worden. Voor de oorlog gingen we van gas naar 127 V. Het was feest als ergens voor het eerst elektrisch licht was.

Reken maar uit, ik was toen zo rond de 15 tot 20 jaar. Eerst geen probleem maar later zat je met de “arbeidseinsatz”. Na de ambachtschool opleiding voor elektricien en automonteur volgde 2 jaar machinistenschool. Zo kwam ik bij de smid terecht. Alles deden we van de ijzeren loopvlakken voor de wielen van boerenwagens tot het maken van lampen op carbid, het slijpen van schaatsen en het maken van “Russen” de bekende kleine oorlogskachels. “Elektrisch” kon ik volgens mijn baas er ook wel bij doen.

Je had toen zinkdraad met slechte isolatie. We hadden vaak al sluiting na het draadtrekken. Gekke dingen maakte je mee. Op 1 verbruiksmeter waren een aantal huisjes van de kerk, waar weduwen woonden, aangesloten. Iedereen had een schakelaar en 1 lamp. Het delen van het totale stroomverbruik door het aantal gebruiksters gaf geen financiële problemen totdat men ook andere zaken aan begon te sluiten. Ruzie natuurlijk. Op een bepaald adres sloegen de stoppen steeds door terwijl er “niets” was aangesloten. ”Het zal de radio (verstopt in de spouwmuur) wel zijn”! gokte ik. Een ander adres waar ik aan het werk moest, om de radio na te kijken, was ergens aan de Bleeklaan. Binnengekomen schrok ik, grote portretten van de toenmalige Duitse leider aan de muur! Wegwezen!

April-mei 1943 moesten de radio,s worden ingeleverd. Wij moesten dat doen op het gemeentehuis Leeuwarderadeel in Huizum. Dit werd mijn eerste kennismaking met OM Tysma, PAoFF. Hij kon mijn moeder die schoonmaakte op het gemeentehuis. “Breng maar een blue-band kistje met wat oude lampen en wat ander radio spul” zei hij tegen mij, “dan krijg je van mij wel een inleverbewijs!” Het toestel wat ik niet hoefde te leveren heb ik nog steeds! Ook kreeg ik een grote zendlamp (“voor later”) van hem in bewaring. Later heb ik deze weer aan zijn zoon, Lieuwe, PAoLH, gegeven.

Op een gegeven moment doken we zelfs in de besturingsschakelingen van de diverse lift installaties. Na verloop van tijd ging ik weer retour naar de “telefoon-dienst” (telecom afdeling van het PEB). Zo werden alle onderstations van telefoon voorzien. Voor de oorlog waren al, tegelijk met 10kV kabels, eigen telefoonkabels gelegd. Zogenaamde “buitenlijnen” waren in het begin schaars. Op kantoor was zelfs een speciaal glazen hokje (zodat iedereen je kon zien) om naar buiten te bellen. Behalve onderhoud en storingen in de telefonie-apparatuur en kabels kwam daar later ook de aanleg en service van het eigen mobilofoonnet bij.